Klassiek: een collega komt jou om “toestemming” vragen …

• …om een bepaald chemisch product aan te schaffen…

• …een handgereedschap te mogen gebruiken…

• …een branddeur open te zetten omdat het warm is (liefst met een brandblusser, waarvoor dienen die dingen anders?)…

• …om de airco-mond af te plakken (koude tocht in mijn nek!)…

• …om een elektrisch vuurtje langs de bureau te mogen zetten (koude tenen!)…

• …om de lange werkbroek te mogen inwisselen voor een short…

• …om geen mondmasker te moeten dragen…

• … en ga zo maar door.

Het positieve aan deze situaties? Men vraagt het, men is zich dus bewust van de zaak.

Het negatieve: het kost veel tijd en energie en leidt ons af van de essentie. En vooral: het ruikt sterk naar het doorschuiven verantwoordelijkheid naar de preventieadviseur. Ah ja, die heeft toch gezegd dat het mocht? Alsof wij een ouderwetse gendarme zijn.

Er bestaan in de wetgeving weliswaar enkele situaties waarin onze “toestemming” wordt geïmpliceerd. Bijvoorbeeld: het viseren van de bestelbon van een risicovol arbeidsmiddel.

Of situaties waarin het advies van de preventieadviseur verplicht is. Mind you: verplicht advies is niet hetzelfde als toestemming want ook een negatief advies blijft een advies en kan genegeerd worden.

Hoe ga je hiermee om?  Verwijs zoveel mogelijk naar algemeen gekende en duidelijke afspraken.

• Neen, het is in dit bedrijf absoluut niet toegelaten om zelf elektrisch materiaal zoals vuurtjes mee te nemen.

• Neen, het is niet toegestaan om de airco af te plakken, dit verstoort de installatie. Verwissel misschien van plaats met een collega die hier geen probleem mee heeft?

• Het is nooit toegestaan om branddeuren open te zetten, ook niet als het warm is. En al ZEKER niet met een brandblusser!

• Het product dat je wil aanschaffen staat op onze lijst van toegelaten producten, dus geen probleem.

• Het type werkhandschoenen dat je wil bestellen is eerder al goedgekeurd en in gebruik genomen, dus ga je gang.

• Enz.

Kan je niet verwijzen naar zo’n afspraak omdat die b.v. niet bestaat?

Geef dan een advies maar geen toestemming.

• Ik raad sterk af om eigen elektrische toestellen mee te nemen naar de werkplek omdat deze niet gecontroleerd werden op hun veilige werking. Bovendien is het snel gebeurd dat men vergeet deze uit te schakelen. En neen, ik ga dat niet elke avond controleren voor ik naar huis vertrek.

• Ik heb geen bezwaar tegen het aanschaffen van dit product, op voorwaarde dat de leverancier de MSDS meelevert en deze ter info aan mij wordt bezorgd.

• Ik raad sterk aan dat fiets- en e-stepbatterijen worden opgeladen op een centraal punt, dat voldoende afgescheiden is van brandbare materialen. B.v. een overdekte plek in de open lucht. Binnen opladen, aan je bureau, brengt brandgevaar met zich mee.

• Enz.

Om de productie van vele kleine adviesjes te vermijden: probeer zoveel mogelijk algemene regels op te stellen, zeker voor courante situaties. Bespreek deze op het CPBW en laat ze bekrachtigen. Noteer dit duidelijk in het verslag. Zo heb je “bewijs” dat je die algemene regels niet ter plekke uit je duim zuigt.   

Denk eraan.

Wij zijn preventieadviseur en geen preventiePERMITTEUR. We zijn ook geen preventiepolitie.

Wordt je advies genegeerd en wordt er toch tegen de regels gezondigd?

Grijp alleen zelf in als er imminent gevaar dreigt. B.v. een diepe put die niet afgeschermd is, acuut brandgevaar door slordige slijpwerkzaamheden.

Dreigt er geen onmiddellijk gevaar? Beperk je dan tot het signaleren aan de leidinggevende. Het is immers zijn of haar taak om de regels te handhaven.

Niet altijd leuk om dit te moeten doen, dus probeert men het al eens af te schuiven… op de preventieadviseur.

Aan ons om niet in deze val te trappen.